ΚΑΜΑΡΟΣ Χ.

Στην Αγιάσο, ένα χωριό της Λέσβου χτισμένο σε υψόμετρο 450 μέτρων, όπου το ξύλο είναι άφθονο και οι πνευματικές ανησυχίες των κατοίκων πολλές, αναπτύχθηκε η τέχνη της ξυλογλυπτικής από τις αρχές κιόλας του 18ου αιώνα. Οι επιρροές από τη Βυζαντινή Τέχνη και το Μικρασιατικό Ελληνισμό την έχουν αναδείξει σε ξεχωριστή παραδοσιακή τέχνη.

Από το 1947 ο Δημήτρης Καμαρός, στήνει ένα μικρό εργαστήριο και ασχολείται με την κατασκευή επίπλων, σε τμήματα των οποίων ενσωματώνει παραδοσιακά ξυλόγλυπτα σχέδια, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί τη δική του ξεχωριστή «γραφή». Η φήμη του ξεπερνά τα όρια του νησιού και τα έπιπλά του ταξιδεύουν σ’ όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, κάνοντας σχεδόν το γύρο του κόσμου, διασφαλίζοντας την αξία του χειροποίητου.

Το 1996 ο ιδρυτής συνταξιοδοτείται και τη θέση του αναλαμβάνει ο γιος του, Χαράλαμπος Καμαρός, που από τα μαθητικά του κιόλας χρόνια ασχολείται με την τέχνη του πατέρα του και δημιουργεί  εκκλησιαστικά ξυλόγλυπτα, όπως τέμπλα, δεσποτικούς θρόνους, προσκυνητάρια, μανουάλια απορροφητικά, παγκάρια, στασίδια, λειψανοθήκες, ρολόγια τοίχου κ.ά.

Χρησιμοποιεί συνήθως ξύλο καρυδιάς, που παραδοσιακά δουλεύεται στον τόπο, καθώς επίσης και οξιάς, δρυός και φλαμουριού. Σημαντική βαρύτητα και ιδιαίτερη προσοχή δίνεται σε παλιούς εκκλησιαστικούς χώρους, όπου το καινούργιο θα πρέπει να «παντρεύεται» αρμονικά με το παλιό εκκλησιαστικό έπιπλο.